το 'να χέρι χαϊδεύει τ'άλλο ,και τα δυο τη ψυχή

Κάποιοι απ' τη φύση μας, έχουμε τη τάση να αγγίζουμε όσους αγαπάμε, όσους συναναστρεφόμαστε … Γιατί; Γιατί έχεις να πάρεις πολλά, μόνο από ένα χάδι  ͘ έτσι απλά και υπολογιστικά, έχεις να κερδίσεις πολλά και συγχρόνως να προσφέρεις τα ίδια και πολλαπλάσια στον αποδέκτη του αγγίγματος. Αρκεί ένα

άγγιγμα στο μπράτσο για να νιώσεις σε εκείνο το σημείο μια γλυκιά μαγική ζέστη, μια αυξημένη θερμοκρασία …μια μορφή ενέργειας, μια μορφή αγάπης που μετουσιώνεται σε επαφή δυο σωμάτων, που τη μεταδίδεις και αυτή διαχέεται σε όλο το κορμί του πομπού και του δέκτη. Και φτάνει ως τη καρδιά, και τρυπώνει και ως τη ψυχή. Και λειτουργεί σαν φάρμακο που προσφέρει αναλγητική και επουλωτική δράση σε ότι ασθένεια και τραύμα και αν έχεις .Ακόμα και τη πρώτη στιγμή που έρχεται ένα βρέφος στο κόσμο, επιζητά ένα άγγιγμα με τη μητέρα. Είναι μια αρχέγονη και καθολική ανάγκη.Ταυτόχρονα έχει μια δύναμη και μια δυναμική, και αυτό γιατί έχει προεκτάσεις. Ένα άγγιγμα στη μέση, είναι επικοινωνία ,είναι τρόπος, και συνάμα ανάγκη να δείξεις το ενδιαφέρον σου, και να νιώσεις την ομορφιά που χαρίζει η γαλήνη στην ψυχή ,όταν αυτή βιώνει ή προσπαθεί να βιώσει κάτι που θέλει πολύ.

Το κλειδί στην δύναμη του αγγίγματος λένε πως είναι η οξυτοκίνη. Η οποία έχει βαπτιστεί ως ορμόνη της αγάπης. Πρόκειται για την ορμόνη που παίζει ζωτικό ρόλο στην ανάπτυξη του δεσμού μεταξύ μητέρας και παιδιού. Απελευθερώνεται κατά την διάρκεια του τοκετού, και στην συνέχεια της ζωής του ανθρώπου ,παρατηρείται πως αυξάνεται μετά από έναν οργασμό, ένα χάδι ή και ένα μασάζ. Μελέτες έδειξαν ότι υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ της οξυτοκίνης σε ορισμένα τμήματα του εγκεφάλου και του δεσμού που αναπτύσσει ένα ζευγάρι. Ίσως είναι και η εξήγηση της πολυπόθητης -κάποιες φορές-''χημείας'' που απλά υπάρχει ανάμεσα σε ορισμένα άτομα. Άτομα που μπορεί να μη τα συνδέουν κλασικές και στερεοτύπες ομοιότητες ,αλλά, άτομα που όταν πλησιάζουν το ένα το άλλο, δεν μπορούν παρά να αγαπήσουν το ένα το κορμί του άλλου και να βιώσουν ηδονή στην επαφή.

Βέβαια η ευεργετικότητα της επαφής επαφίεται πάντα, στην καλή πρόθεση, στην αγνότητα των κινήτρων, και κυρίως στην αλήθεια. Ένα χτύπημα λύπησης στη πλάτη, ποτέ δεν έφερε μια αλλαγή στην κακή διάθεση του αποδέκτη , ούτε έκανε καλύτερο άνθρωπο αυτόν που προσφέρει απλόχερα τον οίκτο του. Όπως βέβαια αν το φτάσουμε στα άκρα, ποτέ κάποια πράξη βίας δεν δικαίωσε τον αυτουργό, ακόμα και σε συνθήκες άγριες όπως αυτές του πολέμου, η βία αποδεικνύει, ότι το ανθρώπινο είδος έχασε κάπου το δρόμο του ,παλεύοντας για εξέλιξη μέσα από λάθος μονοπάτια.

Ας αφήσουμε όμως τις ακρότητες και ας σταθούμε στα αισθήματα που φυγαδεύονται σε χάδια, ειλικρινείς χειραψίες και αγκαλιές..

Δεν αγαπούν όσοι δεν δείχνουν την αγάπη τους. Γουίλιαμ Σαίξπηρ, («Δύο κύριοι από τη Βερόνα», πρ. 1.2).

..και μια τρυφερή ενεργοποίηση της αφής στο δέρμα του άλλου, είναι περίτρανη ένδειξη αγάπης, που είναι κρίμα να εγκλωβιστεί στον ίδιο τον πομπό… Και  τέλος δεν ξεχνάμε πως ισότιμο μερίδιο στις απολαβές της επαφής έχει και το δεύτερο συναλλασσόμενο μέλος, που και αν ακόμα είναι φύσει ντροπαλό, υπό συνθήκες ευπρέπειας και ευγένειας του δέκτη, θα νιώσει όμορφα, θα νιώσει αγάπη. Όπως επίσης, πρέπει να τονίσω ότι η ενέργεια που εκλύεται όταν ο αποδέκτης είναι αγνός ,και απογυμνωμένος από ψυχικές πληγές και αρνητισμό, είναι γεωμετρικά αυξανόμενη. Αρκεί να σκεφτείτε μια αγκαλιά σ' ένα μωρό ,το χάδι σε ένα σκυλί, και το χαμόγελο που προσφέρουν αυτά.

Ακόμα και το μουσικό όργανο απαιτεί επαφή με το ανθρώπινο σώμα ,για να βγάλει μελωδία.Και όταν αυτή υπακούει στους κανόνες τις αρμονίας, τα αποτελέσματα είναι πάλι μια επαφή-ένα χάιδεμα στα αυτιά, ένα σκέπασμα του κορμιού, σαν σεντόνι ,να μη νιώθει τη ψύχρα της καθημερινότητας.Ίσως γ'αυτό κοιμόμουν μικρή αγκαλιά με ένα αρκουδάκι,ίσως γ'αυτό θα το αναζητώ για πάντα...