Δευτέρα 22 Αυγούστου 2016

ότι μοιράζεται μικραίνει

Λένε πως σε περιόδους απομόνωσης και απόστασης από τα εγκόσμια, μπορείς να μάθεις καλύτερα τον εαυτό σου. Αυτό που μπορώ να πω ,με σχετική βεβαιότητα ,είναι πως  σε περιόδους δύσκολες μπορείς να μάθεις καλύτερα τους άλλους, όσους βρίσκονται στο στενό και στον ευρύτερο κύκλο γνωριμιών σου. Αυτές οι δύσκολοι περίοδοι είναι περίοδοι συμμαζέματος, τάξης και καθαριότητας της ''ντουλάπας'' σου
, της ζωής σου σε σχέση με τους άλλους. Όπως στο τέλος κάθε εποχής ,όχι απλά χρειάζεται, αλλά επιβάλλεται να πεταχτούν, να αποθηκευτούν ρούχα και να γίνει μια εκ νέου αποθήκευση των ήδη υπαρχόντων και νέων ρούχων, έτσι και στη ζωή..
  Δεν είναι όλα τα πράγματα, ίδια. Δεν είναι όλοι οι άνθρωπο ίδιοι. Κάποιοι που ,υπό φυσιολογικές συνθήκες στη καθημερινότητα μας, είναι στην προεδρική θέση, αλλά στα δύσκολα έχουν μια διακοσμητική θέση, οφείλουν να τοποθετηθούν στη θέση που τους αξίζει στη ζωή μας. Από κάποιους άλλους  πάλι, που στην καθημερινότητα μας δεν είχαν περίοπτη θέση, μπορεί στις άσχημες στιγμές ,να εκπλαγούμε από την ασφάλεια και τη δύναμη που θα μας δώσουν και  θα  αναθεωρήσουμε τη σχέση μας. Βέβαια αυτές οι ''επανατοποθετήσεις''στη δεύτερη περίπτωση προϋποθέτουν  καλή ανάγνωση των κινήτρων. Πολλοί επενδύουν στη βοήθεια σε μια δύσκολη στιγμή για να δείξουν μια συμπαθητική συμπεριφορά , κερδίζοντας έτσι ,'' έδαφος'' στη ζωή σου με ιδιοτέλεια. Στην πρώτη περίπτωση, είναι ελάχιστες οι φορές που κάποιος που είναι στο στενό μας κύκλο και κατά λάθος ή από κάποια βαθύτερη αιτία που αγνοούμε ,δεν μπορεί να είναι δίπλα μας. Εκεί το συγχωροχάρτι δύσκολα δίνεται. Και μπορεί όλες αυτές οι λέξεις που χρησιμοποιώ, ''επανατοποθετήσεις, συγχωροχάρτι κτλ. '', να παραπέμπουν σε Θεό. Αλλά μήπως  δεν  πρέπει να αντιμετωπίζουμε τη μια, μοναδική και κυρίως δική μας -και μόνο- ζωή ,σαν ένα μικρό Θεό-Δύναμη; Μια Δύναμη  που πρέπει να πιστέψουμε και να ενισχύσουμε με τα άτομα που πιστεύουν σε  εμάς και θέλουν το καλό μας ,γιατί κάνει καλό και στη δική τους ψυχή αυτό το αλισβερίσι καλού με εμάς.
  Όλα ,λοιπόν είναι θέμα προτεραιοτήτων και οφείλουμε να τις κάνουμε εργαλείο και όπλο για μια καλύτερη καθημερινότητα ,με υγιείς ανθρώπινες σχέσεις, που προάγουν την συναισθηματική μας εξέλιξη ,που διαφυλάσσουν τη ψυχική μας ισορροπία, που στην τελική, είναι εκεί όταν κλαίμε .Που είναι εκεί ,ακόμα και όταν δεν πρέπει να κλάψουμε, αλλά να σφίξουμε τα δόντια γιατί κάποιες δύσκολες καταστάσεις ,δε σηκώνουν κλάματα, αλλά μόνο  δύναμη και μια ψυχή εργάτη ,ακούραστου, για να αντεπεξέλθει σε ότι συμβαίνει.
Λένε ότι ο πραγματικός φίλος  φαίνεται όταν είναι δίπλα σου στις χαρές. Μα στις χαρές …αντλείς δύναμη και από τα ευχάριστα γεγονότα και μόνο. Στις λύπες ,επιβάλλεται η ανεύρεση δύναμης και από άλλους, για να ξεκουραστεί η ψυχούλα σου. Ένας  Ιταλός φίλος ο Paolo πριν από χρόνια, σε ένα τραπέζι, όπου συνυπήρχαμε Έλληνες, Ιταλοί και Ισπανοί, κάπου στην αρχή της οικονομικής κρίσης και με αφορμή ότι και οι τρεις μας ήμαστε  για δανειστές μας τα P.I.G.S.  μου είχε πει  πως ''η λύπη (εννοώντας τότε για το χρέος) όταν μοιράζεται μικραίνει, ενώ η χαρά μεγαλώνει’’, λογικά θα είναι απόφθεγμα κάποιου διάσημου, δεν το έψαξα στο Google,το κρατώ και το θυμάμαι σαν δικό του. Αν σημαίνει κάτι και για εσάς, κρατήστε το σαν φράση του Paolo

…που όποτε τη θυμάμαι και όποτε βρίσκει ισχύ στη ζωή μου, μου δίνει ελπίδα


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.