Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2016

ένα αληθινό χαμόγελο είναι μεγαλύτερο από δύο ψεύτικα


Το αγαπημένο μάθημα στο σχολείο ήταν τα μαθηματικά. Είναι μια επιστήμη που έχει σημαία της τη σαφήνεια , ως αξίωμα ή ως αποτέλεσμα μιας διαδικασίας απόδειξης. Αλλά το μόνο σίγουρο ήταν και είναι ότι 1+1=2 ,ενώ 1+0=1..μόνο ένα, μπακούρι δηλαδή…
Άσε που 2>1,το 2 είναι μεγαλύτερο του 1.Η αναγωγή των πράξεων αυτών  στις ανθρώπινες σχέσεις,δεν γίνεται με ίδιους όρους, δεν έχει το ίδιο αντίκρισμα στην ουσία .
  Και ας γίνω λίγο πιο κατανοητή. Οι κοινωνικές  φόρμες θέλουν το 2 να είναι όχι μόνο μεγαλύτερο, αλλά και καλύτερο του 1. Η εμπειρία η προσωπική αλλά και αυτή του στενότερου και  ευρύτερου  κύκλου γνωριμιών προδίδει μια διαφορετική πραγματικότητα. Η κοινωνία ανέκαθεν έδειχνε ένα ρατσιστικό πρόσωπο στους ‘’1’’ , στους singles και ιδιαίτερα στις γυναίκες. Μια single γυναίκα, είναι πάντα ‘’χειρότερη’’ και λιγότερο αποδεκτή από μια γυναίκα που είναι δεσμευμένη, αδιαφορώντας αν η δεσμευμένη είναι άπιστη, απατημένη, κακοποιημένη ή ίδια χειριστική προς σύζυγο και παιδιά. Αρκεί που είναι δεσμευμένη, σύζυγος, μάνα. Ζούμε σε μια κοινωνία που έχει  γεμίσει ατομικότητες γεμάτες φόβο και ατολμία. Άτομα που ζουν σε οικογένειες και σχέσεις που έχουν μπατάρει, αλλά αρνούνται να προσπαθήσουν να φτιάξουν το καράβι και δεν τολμούν να κολυμπήσουν στα τρικυμιώδη νερά, ψάχνοντας ένα νησί, ή τη νηνεμία. Είναι άτομα εγκλωβισμένα στη δίνη που δημιουργεί η βύθιση του καραβιού και παρασύρουν στον πνιγμό και τους γύρω τους μέσα στο φόβο τους.
  Και τα άτομα που παρασύρονται είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο, που κινεί παγκοσμίως την έννοια του ‘’δράματος’’. Πρόκειται για τα  παιδιά αυτών των γάμων, τους απατημένους και κακοποιημένους συντρόφους, ακόμα και  κάποια τρίτα πρόσωπα που γίνονται εν αγνοία τους εφήμερες σανίδες σωτηρίας για τους '' πνιγμένους ’’. Μέσα από ατέρμονες συζητήσεις με φίλους, καταλήγω πως πολλοί γάμοι στηρίζονται στο ‘’κατά λάθος’’, στο ‘’ή θα παντρευόμασταν ή θα χωρίζαμε’’, ΄’έτυχε η εγκυμοσύνη’’, ’’στην ηλικία μας, τι άλλο’’. Αποποίηση ευθυνών, εν ολίγοις. Η ζωή τους στηρίζεται σε ένα τυχαίο γεγονός ή στο κατεστημένο της κοινωνίας, πάντως όχι σε κείνους. Περίεργο. Είναι και αυτοί οι λίγοι που χαμογελούν  και καμαρώνουν όταν αναφέρονται στο σύντροφο τους, και αυτοί που χαμογελούν όταν ταξιδεύουν μόνοι ή λένε πως ‘’δεν  έχω βρει το ιδανικό για μένα σύντροφο''. Λένε πώς ένα από τα στοιχεία που διαχωρίζει το γνήσιο από το ψεύτικο χαμόγελο είναι η διάρκεια. Κανείς δε μπορεί να χαμογελά για πολύ ,αν δεν το νοιώθουν όλα του τα κύτταρα. Καλό είναι να χαμογελάμε πολύ και όχι μόνο μπροστά σε άλλους. Να στραβώνει προς τα πάνω το χειλάκι μας, όταν  είμαστε μόνοι και σκεφτόμαστε τον άνθρωπο που επιλέξαμε για σύντροφο ή τη ζωή μας ως single..
  Χαμογέλα με την καρδούλα σου βρε, αλλιώς βάλε το μυαλό σου να δουλέψει για να το πετύχεις!

~η μοναχικότητα δεν είναι δείκτης ομορφιάς, νεότητας, ευφυΐας, είναι συχνά αντίσταση στην ευτυχία και ικανοποίηση των άλλων, σε βάρος της δικής μας ψυχικής ισορροπίας. Η μοναχικότητα είναι το ίδιο έντιμη με την σοβαρή απόφαση να δεσμευτείς με κάποιον που αγαπάς, δεν είναι κατάντια .

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.