Κλείσ'το το ρημάδι,όπως παλιά

  Όσο εξελίσσεται η τεχνολογία, τόσο πιο πολύ οι κόρες των ματιών μου διαστέλλονται μπροστά στο νεότερο, το ταχύτερο, το πιο λειτουργικό. Συγχρόνως ,ένα κομμάτι μέσα μου βάζει φωτιά στις μνήμες τις νεανικές ,που η πρόοδος της τεχνολογίας περιοριζόταν σε ένα walkman,

που θα μας έφερνε μια θεία από τη Γερμανία, σε μια παιχνιδομηχανή  που λίγοι είχαμε στη γειτονιά και γ ‘αυτό η περηφάνια περίσσευε. Εκτός απ’τη περηφάνια περίσσευαν και άλλα συναισθήματα και αισθήσεις που χαρακτήριζαν ολόκληρες γενιές και εποχές που ίσως δεν μύριζαν γιασεμί ( όπως κάποιες παλαιότερες),αλλά ήταν εξίσου έντονες όσο το άρωμα του γιασεμιού.

  Μία από τις αφορμές, για τη καταγραφή των σκέψεων μου, ήταν το ‘’Stranger things’’,αυτή η σειρά που κάποιοι θα είδατε. Πρόκειται για μια τηλεοπτική σειρά που εκτυλίσσεται σε περιβάλλον και συνθήκες του 1980 με την ανάλογη ενδυματολογία ,μουσική και σκηνικά. Αναρωτήθηκα γιατί με συνάρπασε τόσο πολύ αφού το σενάριο δεν είχε καμιά συνταρακτική πλοκή και κατέληξα ότι αυτό που με κόλλησε στην οθόνη ήταν ότι ήθελα να ανήκω στη παιδική παρέα των πρωταγωνιστών-έτσι απλά. Ήθελα να είμαι και πάλι παιδί ,ή έστω και ενήλικας τότε. Να  είμαι παιδί και να γεμίζω το χρόνο μου με βόλτες  και ποδηλατάδες στη γειτονιά, κατάστρωση σχεδίων για projects της φαντασίας μας βασισμένα σε βιβλία, άντε και σε καμία ταινία του Spielberg.Να είμαι νεαρά και να ακούω στο ράδιο μελωδίες από συγκροτήματα και  να πονάω από σεβντά όπως η τραγουδίστρια ,ασχέτως αν ήμουν ακόμα στραβάδι στο παιχνίδι του έρωτα και δεν είχα καν φιλήσει αγόρι, να ετοιμάζομαι για έξοδο, με τέρμα μουσική  και να μιλάω με τις ώρες στο σταθερό τηλέφωνο μέχρι να μας διακόψει κάποιος που ήθελε να πάρει τηλέφωνο. Να είναι Σάββατο και να  κατεβαίνεις στα γνωστά στέκια μετά από κάποια συγκεκριμένη ώρα γιατί ήξερες ότι θα βρίσκεις εκεί το παρεάκι σου, χωρίς κλήσεις ή μηνύματα στο κινητό τηλέφωνο. Τι εποχές που ο επίδοξος ''γαμπρός'' όταν ήθελε να μιλήσει με τη κοπέλα του, έπρεπε, σε ώρα μη κοινής ησυχίας να καλέσει στο σταθερό τηλέφωνο της οικογένειας της νεαράς και να είναι έτοιμος να ανταλλάξει και 2-3 κουβέντες με τους γονείς της..Τότε που σε περίπτωση τσακωμού άκουγες το  ψέμα ''δεν είναι εδώ '' και έβραζες. Να προσπαθείς να είσαι συνεπής (ποτέ)στο έπακρο στα ραντεβού σου, γιατί δεν υπάρχει τρόπος να ειδοποιήσεις για την καθυστέρηση σου...

  Τα ζήσαμε, αλλά ζούμε και το τώρα…και η λαγνεία του παρελθόντος είναι πάντα πικάντικη. Ήταν οι εποχές που ζούσες απόλυτα στο χωροχρόνο που σου επέβαλλε η στιγμή. Ήσουν σε ένα μπαρ με τη φίλη σου τη Μαρία και τον Γιάννη, ψύχη τε και σώματι (άντε λίγο το μυαλό σου να ήταν σε κάποιο έρωτα ή κάποια μικροέγνοια ).Σήμερα είσαι στο μπαρ σωματικά, αλλά με το smartphone πάνω στη μπάρα ,το ένα μάτι είναι στις ειδοποιήσεις από όλες τις εφαρμογές για να ‘’ζήσεις’’ σε άλλα μέρη . Να ζήσεις τη στιγμή που ζει ο τάδε που είναι μαζί με την δείνα θεάρα και πίνουν ποτάρες στο δημοφιλές νέο μαγαζί σύμφωνα με το check -in. Και να θες να  κρυφοκοιτάξεις και να ζήσεις τις στιγμές και τις συντροφιές άλλων και το κορμί σου να είναι μετέωρο και κούφιο διπλά σε ένα μαγαζί γεμάτο κουφάρια, αγνοώντας την παρέα σου και τους τριγύρω, να είσαι πάντα αλλού. Όλοι έχουμε πέσει σε αυτή τη τεχνολογική απάτη ,άλλοι πιο συχνά, άλλοι πιο αραιά. Οι αποστάσεις μεγαλώνουν, οι άνθρωποι γίνονται απλοί μεταβιβαστές εικονικών δυνατών συγκινησιακά στιγμών, με μια συγκίνηση που εξαντλείται στις επιφανειακές στοιβάδες της ψυχούλας τους. Τα ρήματα με συναίσθημα, όπως το ‘’γουστάρω’’, με αποφεύγει’’, που ‘’είναι’’, να χάνουν έδαφος από φράσεις ,όπως ‘’ενεργός’’, ’’μπλόκαρε’’, ’’το διάβασε και δεν απάντησε’’, ‘’έκανε check in, ενώ μου είπε δεν θα βγει’’.Το γέλιο είναι περιττό,πατάς ένα κουμπί και βάζεις μια φάτσα που λέει ''Χαχα''..η αγάπη έγινε μια ροζ καρδούλα..και αυτή με ένα κλικ..δεν δίνεις καν το χρόνο στο σώμα σου να νιώσει βαθιά μέσα του συναισθήματα και στιγμές,κερδίζεις χρόνο με ένα κλικ και ένα check in.

  Άλλη μια διαπίστωση σε αυτή τη 80 ‘s σειρά ,ήταν πως οι άνθρωποι τότε, ήταν κανονικοί. Τι εννοώ; Oι άνθρωποι τότε ήταν όμορφοι, ήταν και άσχημοι, ήταν λεπτοί ,ήταν γεματούληδες, κάποιοι είχαν χάλια μαλλιά, κάποιοι ήταν γυμνασμένοι κάποιοι είχαν στυλ ,κάποιοι δεν είχαν καθόλου, κάποιοι  είχαν άσχημη επιδερμίδα, κάποιες είχαν καστανά μαλλιά. Όλοι είχαν μια ιδιαιτερότητα, που σε χαρακτήριζε και σε ξεχώριζε στο πλήθος, είχανε και παρατσούκλια .Σήμερα όλοι προσπαθούν να καλύψουν την διαφορετικότητα, να πλεύσουν στο ποτάμι της εμπορικής μάζας και να πετύχουν την κοινωνική αποδοχή με το τέλειο κορμί, μαλλί και πρόσωπο. Παρατσούκλια δεν θέλουμε να έχουμε ,όλοι  πρέπει είμαστε θεάρες, τυπάρες, στυλάρες.

  Μία άλλη αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις ήταν όταν κάποιος μου είπε χθες ’’καιρό έχεις να δεις φεγγάρι’’

Και εγώ ως βαρήκοη απάντησα ’’τι; καιρό έχεις να τσεκάρει;’’

Επαναλαμβάνει ’’όοοοχι...καιρό έχεις να δεις φεγγάρι;’’

Επιμένω ’’τι; καιρό έχεις να tag- άρει; ’’

Μέχρι και το φεγγάρι έχασα στο ίντερνετ.

  

Απόψε που χει το μεγάλο αυτό φεγγάρι ,μήπως να το βλέπαμε βολτάροντας παρέα με έναν φίλο ή και μόνοι απ΄ το μπαλκόνι με κλειστά τα κινητά και ανοικτές τις καρδιές και τα αυτιά;