πως το δύσκολο γίνεται εύκολο-πάντα περισσεύει κάποιος υπεύθυνος στην ''παρέα''

 

‘Έχετε σκεφτεί πόσο εύκολες μπορούν να γίνουν οι δυσκολίες που έχετε; Και δεν μιλώ για τις δυσκολίες τις πρακτικές, αλλά τις ψυχολογικές( που άλλωστε γίνονται πρακτικές στο τέλος. Εκείνες τις στενάχωρες καταστάσεις που σε γεμίζουν

σκοτεινές και ζόρικες σκέψεις για το μέλλον. Εκείνες τις  καταστάσεις που βλέπεις ότι δεν σου ταιριάζουν, που μπορεί να κάνουν εύκολο το παρόν, αλλά σφίγγουν το κεφάλι και το στύβουν όσο δεν  πάει, όταν μπαίνει ο παράγοντας μέλλον και εξέλιξη στις σκέψεις. Όλοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχουμε ζήσει, ζούμε θα ζήσουμε πολλές τέτοιες περιόδους. Απ’ αυτές που κάνουμε πράγματα από ανάγκη, που κάνουμε πράγματα από λιγότερες επιλογές, που κάνουμε πράγματα από έντονα συναισθήματα. Συναισθήματα που μεγεθύνονται από την έλλειψη επιλογών και την δίψα για χαλαρότητα και ανεμελιά. Είναι γεγονός ότι κάποια συναισθήματα του παρελθόντος πρόσφατου ή όχι, αν τα επαναπροσδιορίσουμε με άλλες εξωτερικές παραμέτρους (ηλικία, σταθερές της ζωής μπλα, μπλα) θα μειώσουμε κατά πολύ την ένταση τους , ίσως και την αλήθεια που εμπεριέχουν.

   Καταπληκτικά τα λέω-το ξέρω-αλλά πως αυτές οι σχεσιακές δυσκολίες θα γίνουν ευκολίες και θα μας απαλλάξουν την αρρώστια του μυαλού, της ψυχής και συχνά του σώματος; Είναι πολύ απλό: με την ανάληψη της ευθύνης. Έχετε αναρωτηθεί, ότι σε όποιες καταστάσεις γίνει ανάληψη της ευθύνης επώνυμα και έμπρακτα (κυρίως), οι καταστάσεις σταματούν μαγικά να γίνονται αδιέξοδες και δίνεται μια λύση; Εξαιρούνται οι τρομοκρατικές ενέργειες στην Ελλάδα - βέβαια- απ αυτήν την λογική της ανάληψης. Αν για παράδειγμα μια σχεσιακή κατάσταση δυσκολεύει τουλάχιστον έναν από τους εμπλεκόμενους, υπάρχει πιο όμορφο πράγμα απ το να αναλάβει κάποιος μια ευθύνη λεκτικά και πρακτικά; Είτε αυτός που φταίει(αν και σπάνια είναι ένας) και να διορθώσει το λάθος του, είτε αυτός που δεν φταίει και να αποχωρήσει τερματίζοντας τα λάθη που έγιναν και δεν διορθώνονται. Η ευθύνη θέλει δύναμη και σε αυτές τις καταστάσεις συνήθως εισερχόμαστε και παραμένουμε από αδυναμίες. Αναζητείστε βοήθεια φωναχτά ουρλιάζοντας ή ψιθυριστά από κάποιον που συμπαθείτε και δεν σας αγνοεί και δεν σας μικραίνει το ζόρι που τραβάτε. Αν δεν μπορείτε να ‘’γίνετε εσείς το θαύμα της ζωής σας’’ που έλεγε και ο Steve Jobs, πάρτε και τη βοήθεια του κοινού, δεν είναι κακό.

ελπίς υπάρχει, πάντα για όλους και για όλα, και παίρνει πάντα την ευθύνη