We are family

Ναι, ‘’το ζούμε και αυτό’’, μια πανδημία που αφήνει εκτεθειμένο κάθε μέλος αυτής της παγκόσμιας ανθρώπινης κοινότητας: πλούσιο - φτωχό, Κινέζο - Ευρωπαίο πολίτη, Βουδιστή - άθεο. Όλους  (σχεδόν) ίσους απέναντι σε έναν ιό που συμβολίζει πολλά περισσότερα πράγματα από ότι μια αρρώστια.

Ο Covid-19 είναι συνώνυμος με μια αβεβαιότητα χωρίς όρια. Κανείς δεν ξέρει τι είναι, πόσο θα διαρκέσει, τι κατάλοιπα θα αφήσει, πως θα είναι ο ζωές μας σε κάθε τομέα αύριο - σε 2 μήνες, σε 1 ή σε 5 χρόνια. Και ο βασικός τρόπος μη εξάπλωσης είναι το social distancing. Εδώ ακριβώς έγκειται η πηγή του ‘’κακού’’. Όλοι λένε ότι είναι κάτι απλό το social distancing και χωρίς κανένα κόστος, εφόσον είναι για το καλό της υγείας μας.

 Κάπου εδώ να κάνω μια παρένθεση και να πω ότι αφορμή για αυτό το άρθρο είναι μια online συζήτηση με ένα φίλο που διαμένει σε μια πόλη γειτονικής χώρας που ακολουθεί εντελώς άλλο τρόπο διαχείρισης της πανδημίας, ωστόσο η μορφωμένη μερίδα της χώρας του ακολουθεί ότι ακριβώς κάνουμε και εμείς. Το πρώτο πράγμα που μου είπε σε μετάφραση ήταν ’’Και εμείς οι singles άνω των 40  πως θα επιζήσουμε;’’

 *Να σημειώσω, πριν ορμήσετε να με φάτε, ότι  συζήτηση έγινε στη βάση αφού καταφέρουμε να έχουμε την υγεία μας και ότι αυτό είναι το πιο σημαντικό, ως ένα σημείο’’.

Το ερώτημα αυτό του φίλου μου είχε μια απόγνωση που συμμερίζομαι πλήρως, λόγω ηλικίας και λόγω οικογενειακής κατάστασης. Και ίσως το κείμενο αυτό απευθύνεται μόνο σε αυτούς γιατί οι υπόλοιποι δεν θα καταλάβουν. Είναι ίδιον της φυλής μας να μην έχει ενσυναίσθηση. Σε μια ηλικία που κατά την κοινωνία θα έπρεπε να είμαστε ήδη οικογενειάρχες -σε μια κοινωνία που συντηρεί κακούς οικογενειάρχες - οι ανάγκες μας για socializing είναι αυξημένες και επιτακτικές σε σχέση με αυτούς που ζουν στο ίδιο σπίτι με τον άνθρωπο που επέλεξαν να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους και ίσως με τα παιδιά τους. Η μερίδα ανθρώπων που αναφέρομαι, έχει επιλέξει να ζει χωρίς ταίρι, γιατί δεν βρέθηκε το άτομο που να καλύψει τις οποίες ανάγκες μας και να έχει κοινή ματιά για την υπόλοιπη ζωή. Ίσως κάποιοι είχαν λάθος επιλογές ανθρώπων ακατάλληλων ή η ζωή έπλεξε την πορεία με ατυχίες που διέκοψαν ή δεν επέτρεψαν μια συμβίωση. Επίσης υπάρχουν οι άνθρωποι που τους αρέσει να ζουν μόνοι, χωρίς όμως να αποτρέπουν τα φλερτ ή τις φιλίες και την επικοινωνία.

 ‘’Πως θα ζήσουμε Ελπίς χωρίς να φλερτάρουμε, να πλησιάζουμε άγνωστα άτομα που θέλουμε να γνωρίσουμε, να αγγίξουμε, να φιλήσουμε, να κάνουμε σεξ;’’ Και κυρίως: ‘’για πόσο;’’ Καλώς ή κακώς είμαστε μια γενιά που πρόλαβε να ζήσει υπέροχα μέχρι κάποια ηλικία, και μετά μια κρίση μας έβαλε να παλεύουμε για μισθούς πείνας και εργασίες μη ενδιαφέρουσες παρά τα προσόντα που είχαμε. Εκείνη η κρίση εκτός από την ανεργία και τους εργασιακούς συμβιβασμούς γέμισε πολλούς, κυρίως τους άνδρες με έναν οικονομικό ευνουχισμό, που εξελίχτηκε και σε σχεσιακό γιατί είχαν συνηθίσει με άλλους όρους να φλερτάρουν και να ζουν. Και τώρα σε μια εποχή που καταφέραμε, αν και χάνοντας πολλά χρονιά με άσχημες συνθήκες, να επανέλθουμε με νέους όρους, ήρθε ένα φρένο που προκαλεί μια αναπηρία που θα διαρκέσει πάλι χρόνια. Εμείς που δεν προλάβαμε να κάνουμε παιδιά λόγω ακατάλληλων συντρόφων, ή λόγω επιλογής ή θεμάτων υγείας. Εμείς που δεν προλάβαμε να γνωρίσουμε τον σύντροφο της ζωής μας. Εμείς που αν και μόνοι - επιλέξαμε να ζούμε με φίλους και μας άρεσε να γνωρίζουμε νέα άτομα, να φλερτάρουμε και να δοκιμάζουμε σχέσεις. Εμείς που μας άρεσε το άγνωστο με την προοπτική ότι θα μπορούσε να γίνει οικείο και  μέρος της ζωή μας. Αυτή η πανδημία ενοχοποιεί το φλερτ και την επαφή με το άγνωστο και θέτει  τις  βάσεις για μια νέα οικονομική τραγωδία.

 Ωστόσο  γνωρίζω καλά πως αυτοί οι ‘’εμείς’’ δεν θα ανταλλάσσαμε τη δύσκολη θέση μας και το αβέβαιο μέλλον μας, με αυτό όσων δεν είναι singles , αλλά ανακάλυψαν εν μέσω καραντίνας ότι είναι ανυπόφορο να ζουν 24/24, 7/7 με τα παιδιά που έκαναν και τους συντρόφους που επέλεξαν. Κάπως έτσι επιβεβαιώνουμε οτι οι συμβιβασμοί είναι λάθος, γιατί οι συνθήκες δεν θα είναι ιδανικές παντα για να ζεις με έναν συμβιβασμό. Δεν θα έχεις παντα τη δυνατότητα να αποφεύγεις το σπίτι /σύντροφο ή να στέλνεις τα παιδιά στις αθλοπαιδιές και τους παππούδες - θα έρθουν και συνθήκες που θα έρθεις αντιμέτωπος με τους συμβιβασμούς σου και θα είναι ανυπόφορο. Θα είναι ανυπόφορος ο εαυτός σου και οι επιλογές σου.

  Ελπίς υπάρχει,

και πρέπει να υπάρχει, ιδίως για όσους έχουν τα κότσια και την αξιοπρέπεια να ζουν με ειλικρινή κίνητρα, χωρίς να υποτάσσονται σε κοινωνικά στερεότυπα, χωρίς να εκμεταλλεύονται καταστάσεις.

Θα γίνει ο ουρανός πιο γαλανός. Προς το παρόν μέσα στα σύννεφα και το γκρίζο κρύβονται κάποιοι άνθρωποι που αισθάνονται μόνοι και αγχωμένοι για το μοναχικό μέλλον και αν γνωριστούμε μεταξύ μας θα κάνουμε θαύματα, θα κάνουμε μια ''οικογένεια''!